Actueel

Mijn moeder spaarde in de jaren zestig zegeltjes van een bekende koffiefabrikant. Toegegeven, het Amsterdam-servies dat ze op deze manier bij elkaar spaarde stond grappig op de zondagse ontbijttafel, maar was het perse nodig? Het geldbedrag dat ze naast de zegeltjes nog moest bijleggen was verbijsterend hoog, in de winkel kon je daarvoor een prachtig servies kopen, dus waar sloeg deze bonnetjes-actie op?

Met zogenaamd exclusieve spullen werd - in mijn ogen - de hebzucht van armlastige huisvrouwen opgewekt om daarmee de kas van de fabrikant nog eens flink te spekken. Ik heb met dit voorbeeld in mijn achterhoofd altijd een enorme hekel gehad aan sparen bij supermarkt of kruidenier, maar daar is sinds kort verandering in gekomen.

Mijn favoriete kleingrutter, een van de eerste biobased kruideniers in Amsterdam, met een ideologisch betrouwbare bedrijfvoering, koos ervoor in een natuurvoedingsketen te verdwijnen. Deze winkels vallen onder een stichting zonder winstoogmerk. Als klant kun je dubbeltjes sparen op een handige digitale spaarkaart. Daarmee help je de stichting investeren in een gezonde – totaal biobased - landbouw.

De keten controleert of de producten oké zijn en de klant profiteert van de voordelige aanbiedingen. Over de redding van Europa door biobased handelen op grote schaal heeft mijn collega Paul Reinshagen (zie ook onder kopje 'over' op deze site) zojuist een geweldige website gelanceerd: http://www.biobased-society.eu/ 
Inspiratie voor een mooie toekomst.

Vergeet-mij-niet-jes/mooi gevangen in een vaas/voor een twittervriend

Soms lijkt het of alles ploseling bij-elkaar komt. Zoals Nina Simone zingt: Found my way, klickklick-klick (...) Sommige perioden werk je in de diepte aan een bepaald motief in je levenstapijt. Op andere momenten stap je terug, kijkt even goed en krijgt weer overzicht, althans (lekker ouderwets woord) dat denk je, maar het voelt goed, hoe dan ook.

Neem Twitter. Lange tijd kon ik daar door onwetendheid en tijdgebrek niet aan deelnemen. Nu ik er eindelijk serieus instap blijkt het medium naadloos te passen op mijn voorliefde voor korte gedichten van een jaar of twintig geleden.

In die tijd schreef ik stiekum weleens haiku als fotobijschrift in de krant. Slechts een enkele dichterlijke lezer herkende dat en stuurde mij een leuk complimentje per brief. Niet dat ik vanaf nu steeds gedichten het net op ga sturen hoor, maar ik kan wel weer lekker meespelen...

Ik ben nog steeds op zoek naar mijn lievelingshaiku van een klassieke Japanse meester. Voor ik die gevonden heb hier alvast een iets mindere, maar toch ook mooie van Busson:

Wat viel in 't water

zo diep in het zomerbos,

-een bloem, een besje?

Wat is er mooier dan plezier in schrijven?

Vakantie...!

Oude dagboeken bekijken, vroeger een vaste uitlaatklep voor worstelingen

met werk en natuurlijk de liefde.

Voor verhoudingen die vastliepen.

Bepaalde fragmenten zijn zo universeel dat ze de moeite van het overtypen waard zijn.

Hier zo'n fragment:

maandag 9-april 1990

(...) Net R. gebeld weer. Hem verteld van mijn irritatie (over zijn stoere gedrag). Erachter gekomen dat de verhouding alweer langer op een laag pitje suddert, elkaar wel zien, zonder contact te hebben op prettig nivo. Hij zegt dat al meteen te weten en het te accepteren. Ik voel mij alleen maar overvallen door een gevoel van benauwdheid en onmacht. Hij 'slaat zich erdoorheen'. Ik lijd eronder, zoek het eerst bij mezelf en ga mij dan pas – middels een confrontatie met hem, afvragen wat er aan de hand is. Juist in deze confrontatie herstelt het contact zich weer.

Maar ik ben er eigenlijk van overtuigd dat het lage nivo van contact wordt veroorzaakt door eerdere onuitgesproken conflicten, door beiden voor het gemak even aan de kant geschoven en weer vergeten, maar op onbewust nivo doorsudderend, waardoor de dampen van de onderwereld onze relatie vertroebelen.

Dinsdagmorgen

Tekortgedaan voel ik mij door hem.