Actueel

Een bijzondere zaterdag in maart. Op het Amsterdamse Museumplein is het steenkoud. Zodra ik ontwaak denk ik aan het vest. Sinds 1982 hangt het  in mijn klerenkast, de laatste jaren beschermd in plastic tegen de motten die ik af en toe zie vliegen. Het is één van de mooiste vesten die ik ooit heb gedragen. En onbetwist het warmste.

Ik nam het vest ooit mee als trofee. Toen ik eind 1982 in Engeland aankwam voor een grote vredesactie had het al weken gesneeuwd. De vrouwen van Greenham Common kampeerden op vlonders en waren goed ingericht tegen de kou met professionele tenten en veldkeukens. Toch bleef het altijd koud.

De plaatselijke bevolking deed veel voor de duizenden actievoerders, mannen en vrouwen die uit heel Europa de hekken van de militaire basis kwamen blokkeren. Plaatselijke boerinnen breidden truien en vesten van zelfgesponnen schapenwol en brachten die naar het kamp. Op die manier moet het vest tot mij gekomen zijn, ineens had ik het in mijn bezit.

Nu is het tijd om het vest door te geven aan mensen die het nodig hebben…de vredelievende actievoerders van de Vluchtkerk. Het is een troostvest voor buitenleven in de kou. Ik hoop dat degene die het krijgt het algauw weer door kan geven aan iemand die het daarna nodig zal hebben…

foto: Sander Heezen (met excuus voor scanvervaging)

Midden op de Elandsgracht maakt de grote zwarte kroegbaas van café De Jordaan koffie voor een groepje scaters die er gezellig komen ontbijten. Eddy Watson ('ik ben een feestbeest'), staat al na 2 minuten historische verhalen te vertellen over de eerste scatebanen die de stad heeft gekend, op het oude Waterlooplein bijvoorbeeld. De jongelui hangen aan zijn lippen en af en toe met hun bovenlijf op tafel van het lachen om de mimiek die Watson, als een rasacteur, tentoonspreidt...

Lees dit verhaal via onderstaande link én koop de nieuwste Z! op straat!