Actueel
Het woord ‘inspraak’ vervult mij, al van jongsafaan, met argwaan. Laat ze een woordje meepraten en de angel is uit het verzet. Inspraak diende volgens mijn generatie – als scholier getuige van de studentenopstanden van 1968 – meestal geen hoger doel dan de kleur van de koffieautomaat. Om zaken wezenlijk te veranderen moest je actie voeren; ludiek of radicaal.
Rond het jaar 2000 was van deze actiementaliteit in Nederland geen spoor meer te bekennen. ‘Ook de cliëntenbeweging heeft dit lot ondergaan en lijkt ingepolderd,’ schreef ik in het toenmalige Maandblad Geestelijke volksgezondheid (MGv). Met mijn column bepleitte ik meer budget om échte cliënteninspraak mogelijk te maken. Een goed voorbeeld van geslaagde participatie waren de professionele – lees: met voldoende budget uitgeruste – cliëntenraden. Die legden, binnen en buiten de instellingen, gewicht in de schaal.
Grote fusies
Voor mijn boek De strijdbare patiënt, van gekkenbeweging tot cliëntenbewustzijn (2008), portretteerde ik tuinderszoon Hans van Vliet. Hij loodste in de jaren ’90, als voorzitter, de cliëntenraden van de ggz-moloch Parnassia Groep door grote fusies heen. Daarnaast hield hij – ook als bestuurder – contact met cliëntenorganisaties door heel Nederland en zelfs Europa.
‘Een man die zoekt naar harmonie. Integer, redelijk, hartelijk en bescheiden’, zei men bij zijn afscheid in 2003. Hij wist als geen ander hoe veeleisend dit werk is en wenste zijn opvolgers veel sterkte. Twee jaar later stapte Naomi de Rooy (1968), zijn Amsterdamse collega/opvolgster, de fusietrein van het huidige Arkin in.
Naomi de Rooy was jarenlang betaald voorzitter van de giga-instelling Arkin. Ons gesprek voor de nieuwste geschiedenis van de cliëntenbeweging, leverde veel informatie op over de veranderingen die binnen en buiten de GGZ gaande zijn. Een artikel hierover is in de maak.
stuur door
website maken