Actueel
Als een vertraagde film glijdt het leven voorbij. De geest laten waaien is een stuk moeilijker, sinds we beperkt zijn in onze bewegingsvrijheid. Dat maakt ook het schrijven lastig. Want letterlijk afstand nemen van je werk hoort daarbij.
Gelukkig kunnen wij nog toevlucht zoeken in een lange wandeling. Of even wegfietsen naar een fijne waterkant.
Een vriendin stuurde mij een foto uit 1992. Ik sta erop als de droomster die ik toen was. We liepen rond en bekeken de oude Bijlmermeer, waar ik als verslaggeefster werkte. Twee vrije vrouwen. Vijf jaar later las ik het boek De mythe van vrijheid van Chögyam Trungpa. Meditatie zette mijn wereld in een ander perspectief.
Ergens las ik dat de westerse mensheid door al dat binnenzitten collectief in de rouw is. Dat voelde ik ook heel sterk de afgelopen weken, groot verdriet. Ik dook in oude dagboeken. En herlas mijn wanhopige zoektochten naar de zin van het bestaan. Een spiegel.
Als journalist werkte ik veel onder migranten. Mijn eigen onmacht kon ik al schrijvend bezweren door anderen zichtbaar te maken. Hun worsteling om een weg te vinden in het vaak arrogante, witte Nederland, herkende ik. Jullie toevallig ook?
Mocht het je interesseren, klik dan voor zo’n Bijlmerverhaal uit 1990 op de pijl hieronder:
stuur door
website maken