Actueel

Tekening: Harry Michon

Eind vorig jaar verscheen, vrijwel onopgemerkt, het boek Alles overziend bij de mens uitgekomen. Analyses van 20 jaar GGZ Beleid door Frank van Hoof.

Een flinke steen, eigenlijk een heel hunebed, in de vijver van verandering.

Altijd beleefd

Frank van Hoof overleed in 2017. Zijn collega’s van het Trimbos-instituut vereerden hem posthuum met een bundel van zijn werk.

Het boek wijst - altijd beleefd - in bedekte beleidstermen precies aan waar de geldstromen heen zouden moeten: uit de goudpotten van overheid, zorgverzekeraars en instellingen naar cliënten en hun zorgverleners, terug de samenleving in. Maar wat een geduld moeten we daarvoor opbrengen!

 'Zelfs binnen het huidige gefragmenteerde systeem is het mogelijk mensen met ernstige psychische problemen beter van dienst te zijn,' schrijft de Tilburgse hoogleraar Hans Kroon in het nawoord, tegelijk een In Memoriam.

‘Een ode aan Frank’, schrijft een verlicht GGZ bestuurder in het voorwoord.

‘Beleid met een zorginhoudelijk hart’ noemen Van Hoof's collega’s zijn analyses in de inleiding tot het boek.

Dit blog is te kort om het - fraai uitgegeven - boek recht te doen.

Medestrijder

Hans Kroon schrijft:

(...) ‘Frank won in het afgelopen decennium ontegenzeggelijk aan nationaal gezag als beleidsonderzoeker die het maatschappelijke met het persoonlijke wist te verbinden. Die steeds meer ‘bij de mens’ uitkwam. Frank, zijn vrouw – en medestrijder voor de goede zaak – Wilma (Boevink, ph) en oudste zoon waren van plan om in het najaar van 2017 samen een workshop te verzorgen op een symposium over ‘multideskundigheid in de nieuwe GGZ’ waarvan zij gedrieën de belichaming waren.

Hun bijdrage ging uiteindelijk niet door, maar Frank deelde vast een tekstpassage. Natuurlijk was hij voor beddenafbouw. Je moet de zorg om de mensen heen organiseren. Maar ik vind, zo vervolgde hij, dat de familie Van Hoof-Boevink wegens uitzonderlijke verdiensten voor de GGZ er aanspraak op mag maken dat tenminste één bed voor hen blijft gereserveerd. En het liefst twee.’

Aldus de hoogleraar in zijn In Memoriam.