Actueel

Ik wilde een heel ander blog schrijven. Het zou gaan over ‘History from below’, een klein symposium van medische historici (waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden), waar ik – heel eervol – voor was uitgenodigd. Maar het liep anders.

Zoals alles anders liep, nadat de vernietiging van Palestina weer op ons netvlies brandde.

Ik liep in ieder geval een Akowinkel binnen. Vorige week kon ik wat tijd verlummelen op station Sloterdijk. Het was rete-vroeg, ik moest even snel heen- en weer naar de caravan om iets op te meten. Het tikje brutale, groene boekomslag trok meteen mijn aandacht. Ook de titel sprak me aan: ‘En altijd maar verlangen’.

Het was geschreven door een jaargenoot van de journalistenschool: Frénk van der Linden. ‘Ach, waarom niet’, dacht ik. Dat heb ik geweten. Deze jongen kan schrijven. Op pagina 46 kreeg ik een brok in mijn keel. Diezelfde avond nog had ik het boek uit. Het hele verdere weekend was gedrenkt in tranen.

Ik schreef mijn jaargenoot, hij mailde terug en er ging weer een periode open. Tijdens die mailwisseling begreep ik ineens waar de klik zat. Allebei zijn we, na een gelukkige jeugd, vanaf onze pubertijd getraumatiseerd geraakt. Zijn boek bevat brieven aan zijn ouders, waarin hij deze geschiedenis van lang verdrongen woede en verdriet haarfijn uit de doeken doet.

Veel kinderen van gescheiden ouders zullen zich erin herkennen.

Want Frénk van der Linden komt uit een heel ‘gewoon’ milieu. Zijn vader was vrachtwagenchauffeur, zijn moeder pelde bollen om het gezinsinkomen aan te vullen. En ze waren bestorven op elkaar, om het zo maar even uit te drukken. History from below, eigenlijk...  ;-)

Kijk hier naar de mooie persoonlijke boekpresentatie:

https://www.youtube.com/watch?v=V3LqSYj9TiU