Actueel

Het was mijn eerste kennismaking met de dak- en thuislozenopvang.

Voor een portret van het Groot Walenburgs Vuilharmonisch Orkest, een beroemd daklozenorkest in Amsterdam en wijde omstreken, liep ik in het najaar van 1995 de smalle Amsterdamse Nieuwmarktbuurt in.

Ik aarzelde even op de vuilstenen trap van het oude 'internaat voor dakloze mannen'.

In de buurt zag je de bewoners vaak lopen. Sommigen onder invloed van alcohol, of wanen, onverwacht schreeuwend. Woeste figuren die tegenwoordig als 'verward' bestempeld zouden worden.

'De meeste van onze gasten lopen bij de Riagg (ambulante ggz) vertelde een staflid, in zijn kantoortje, wijzend op potten en dozen vol pillen.

'Maar ze krijgen hier slechts een fractie van de medicijnen die ze in een psychiatrische inrichting moeten gebruiken. Ze hebben vaak nog wanen, maar zo is het aanvaardbaar en houden ze ook nog iets van hun eigen leven.'

In tegenstelling tot het ziektedenken in de psychiatrie, zo bleek, was de dak- en thuislozenopvang duidelijk geworteld in de samenleving.

De medewerkers bejegenden hun bewoners – veelal getraumatiseerde zielen – respectvol en lieten ze met rust. Je kunt hier een kamer krijgen, als je je gekte een beetje bij je houdt, was het credo.

Ondertussen kwamen er rond de eeuwwisseling, evenals tegenwoordig weer, steeds meer mensen op straat terecht.

Tot 2006 zwierven in het rijke Nederland, vooral in de vier grote steden, duizenden dak- en thuisloze mensen rond. Vaak verslaafd en levend onder erbarmelijke omstandigheden. De Haarlemse Edo Paardekooper Overman pakte er nog een staartje van mee.

Ik portretteerde deze mensenrechtenactivist voor mijn boek over de nieuwste geschiedenis van de cliëntenbeweging. Dat komt hopelijk dit jaar nog af. Voor mijn 1e boek over die geschiedenis zie: https://schrijfwerklauriergracht.nl/home/6

En voor een portret van het hilarische Groot Walenburgs Vuilharmonisch Orkest uit 1995, klik op onderstaand pijltje: