Actueel

In 1995 schreef ik een serie voor het NRC-Handelsblad over mensen die - ooit - in de psychiatrie waren beland en daarnaast een carrière hadden (velen). Eén van die mensen was ik zelf. Als betrokken dertiger én journalist kon ik over dit onderwerp mooie verhalen schrijven. De ik-figuur bleef verder buiten beschouwing en dat was in die tijd ook normaal. Over jezelf schrijven werd tot eind jaren '90 niet erg gewaardeerd, waar het tegenwoordig overgewaardeerd wordt. 

Stigma

Het stigma van een 'psychische stoornis' was in die tijd nog veel groter dan het nu is. Befaamde collega's waarschuwden mij om vooral niet over de psychiatrie te gaan schrijven en zo snel mogelijk een ander onderwerp te zoeken. Want als ervaringsdeskundig journalist zou ik nooit meer serieus genomen worden. Gelukkig was ik van goed Amsterdamse huize en nam ik mijzelf wél serieus.

Bovendien was ik op zijn zachtst gezegd woedend (...!) over de manier waarop de gangbare psychiatrie haar cliënten in crisis behandelde. En ze daarna stigmatiseerde met - vaak onzinnige - diagnoses. De gesloten psychiatrie was - en is - op verschillende plekken een bolwerk van foute bejegening. Met rampzalige gevolgen voor getraumatiseerde mensen en hun naasten. Als journalist kreeg ik daarvan in de vorige eeuw een tipje van de sluier opgelicht. Voor mij was het logisch om er juist zo ver mogelijk in te duiken.

Verplichte zorg

Aldus geschiedde. Na die NRC-serie werd ik gevraagd in de redactie van een topvakblad, het Maandblad Geestelijke volksgezondheid van het Trimbos-instituut. Ik specialiseerde mij in die tijd op 'dwangbehandeling' en schreef in kranten en vakbladen over het (dis)functioneren van de toenmalige dwangwet Bopz. De zorg wist er niet mee om te gaan, onmacht regeert nog steeds in de medische psychiatrie.

Er is onlangs een nieuwe wet aangenomen door de Tweede Kamer, die internationaal op kritiek stuit, omdat de mensenrechten in het geding zouden zijn. Met de (behandel)wet Verplichte zorg is de psychiatrie niet echt geholpen, zo klinkt het. De wet is geen verbetering ten opzichte van de vorige en de dreiging van 'psychiatrische wijkpolitie' is groter dan ooit. Pasgeleden kreeg ik uit 'het veld' een mooi boekje van het Trimbos-instituut uit 1993. We hebben het voor u aan de Canon Cliëntenbeweging 'gehangen', in de literatuurlijst van onderstaand stukje, want de aanwijzingen voor het verminderen van dwangtoepassing zijn actueler dan ooit:

Zie: http://www.canonsociaalwerk.eu/nl_cbg/details.php?cps=16&canon_id=538