Actueel

Amsterdam, 30 oktober 2024.

Mail aan Christine Otten, naar aanleiding van haar nieuwste boek:

Dag Christine, hoe gaat het met jou op deze mooie herstdagen, temidden van verbijsterende tijden?
Je vroeg me op Linkedin alweer even geleden om mijn reactie op je boek:  'Als ik je eenmaal mijn verhaal heb verteld.' Ik meldde dat ik het had verslonden en je wilde weten wat ik ervan vond. Ik ben geen recensent en je weet hoe lastig het is een mening te formuleren. Maar ik vind het boek prachtig, heel gelaagd en schitterend geschreven.

Je hebt de opgedane kennis van je werk in de gevangenis op een invoelende manier vormgegeven, het boek leest als een spannende detective en is vooral de-stigmatiserend, omdat je als lezer steeds op een ander been wordt gezet door Anir. In de andere hoofdpersoon, Emma, komen herkenbare, weer verder uitgewerkte thema's uit je eigen leven terug. En het is erudiet, met zijn fragmenten uit de wereldliteratuur. Ik hoop dat het boek goed verkoopt, wie weet ook verfilmd?

Het duurde lang voordat ik je kon schrijven, maar ik was je niet vergeten. Een gevaarlijk teken van deze tijd is de enorme versplintering van aandacht. Het vergt ware stuurmanskunst om je eigen weg te blijven volgen zonder belangrijke anderen uit het oog te verliezen. Ik ben nu bijna 71 en heb mijn carrière als schrijver/journalist begin dit jaar (op mijn 70e verjaardag) afgesloten met een persoonlijk essay, zie: boeken.

Na een jaar freewheelen (vooral in de vredes- en milieuactie) wil ik volgend jaar weer een schrijfdiscipline opzetten, ik heb nog allerlei halfuitgewerkte ideeën liggen (literaire non-fictie) om af te maken en verheug me daarop. Daarnaast doe ik mee met de wereldwijde club van Stephen Batchelor cs die zoekt een nieuwe ethiek (van zorg) voor deze tijd te ontwikkelen. Ter verdieping van de mindfulnessbeweging. Soulfood.

Christine, ik zie altijd goede en sterke berichten van je langskomen, gisteren nog je fb-oproep tegen de verontmenselijking van het asielbeleid. En ik ben blij dat je bestaat en dat je samen met je gezin een menselijke basis van empathie en zorgzaamheid hebt gevestigd in ons zo dierbare Amsterdam. Houd moed.

In solidariteit,
Petra

Het uitgebreide antwoord van Christine ga ik hier niet publiceren, het zijn tenslotte haar woorden. De schrijfster en ik kennen elkaar al sinds 2013 via Z! de Amsterdamse straatkrant. Zij begeleidde in die tijd de schrijfclub Kantlijn en ik interviewde haar over haar nieuwe boek, zie: interview

Nooit zal ik vergeten dat zij in datzelfde jaar Nelson Mandela citeerde in het nawoord dat zij schreef bij mijn boek met reportages over de Amsterdamse dak- en thuislozenopvang, Zinvol en vol zin:

Onze diepste angst is niet dat we ontoereikend zijn

Onze diepste angst is dat we onmetelijke kracht bezitten

Het is ons licht, niet onze duisternis die ons angst aanjaagt.